दहीहंडी...!

यशोदेचा कान्हा राधेचा श्याम

गोपींचा नटखट गोपाळा…

सख्यांसह फोडीतो दहीहंडी

तो गोविंद निळा सावळा…!

मनोज्ञ...!

 

इवलेसे आयुष्य

जगण्या काय हवे…

शुभेच्छांचे बळ अन

जीवलगांचे थवे…

 

पुस्तक मनोज्ञ वाचता

विचारांना पंख नवे...

कवितेच्या मुग्धतेत

उडणे सावरी सवे…

 

उगाच बघता कधी

जे भवति ना भवे…

उन्मादल्या मनासाठी

पापणी ओली लवे…

 

घडविण्या जे आवडे

स्वप्न त्याचे व्हावे

क्षण क्षण आयुष्य

चिंब पावसात न्हावे…!

रक्षाबंधन…!

 
प्रेमाचे लक्षण भारी विलक्षण
जैसी ज्याची भक्ती तैसा नारायण

रक्ताच्या नात्याने उपजे ना प्रेम
पटली पाहिजे अंतरीची खूण

धन्य तोचि भाऊ धन्य ती बहीण
प्रिती ती खरी जी जगी लाभावीण...!

बिंब…!

तुझी पत्र वाचतांना
मनाचा पक्षी
आठवणींच्या आभाळात
उंचच उंच झेपावतो…

नजर धुसर केणारी
त्याची ती झेप पाहून
काळ्या मेघालाही
आश्चर्य वाटतं…

त्याने कडूगोड आठवणींनी
टाकलेला हुंकार फक्त
आकाशालाच ऐकू येतो…

त्याच्या डोळ्यातली
हिमालयाला लाजवणारी उंची
थिट करते अवघं ब्रह्मांड
त्याच्या इवल्या पंखांसमोर…

तुझ्या कुंतलांच्या
सावलीसाठी आसुलेला
तो थकतो, विचार करतो
अन परततो…

तुझ्याच आठवणींच्या राज्यात
अन गुंततो पुन्हा तुझ्या
नसण्याची साक्ष देणाऱ्या तुझ्याच
विचारांच्या भोवऱ्यात… पंख मिटून!

श्रावण...!

 

श्रावणाच्या सरींना

 

ऊन ऊन झळाळी

 

अंकुरल्या बीजातून

 

फूल फूल डहाळी

 

 

सृष्टीला लावण्य हिरवे

 

पानोपानी ग विलास

 

हाती रंगता मेहंदी

 

मनोमनी उल्हास…!

धाप…!

 

झिम्मगर्भल्या क्षणाने

 

गीत पिसाटून गावे

 

ओंजळीत येता येता

 

सत्य निसटून धावे…

 

 

कुचंबण्याच्या देही

 

उमटण्याचा शाप

 

मन अलवार होता

 

जीवा-शिवाला धाप…!

गीत...!

 

जगण्याचा उत्सव होता

 

फुलणे बहरून यावे…

 

पाव्याच्या मुग्ध स्वरांनी

 

गीत सृजनाचे गावे…!